شعر لیلی ومجنون

به نام خدا

چون رايت عشق ان جهان گير                 شد چون مه ليلي آسمان گير

بردشته دل زكار اوبخت                             درماند پدر به كار او سخت

خويشان همه درنياز با او                            هر يك شده چاره ساز با او

بيچارگي   ورا چو ديدند                                در چارهگري زبان كشيدند

گفتند  به اتفاق يك سر                                 از كعبه گشاده گردد اين در

چون موسم حج رسيد برخاست                            اشتر طلبيد محمل ارا ست

فرزند عزيز را صد جهد                                     بنشاند چو ماه در يكي مهد

امد سوي كعبه سينه پر جوش                          چون كعبه نهاد حلقه در كوش

گفت اي پسر  اين نه جاي بازي است           بشتاب كه جاي چاره سازي است

گو يارب از اين گزاف كاري                                        توفيق دهم به رستكاري

درياب كه مبتلاي عشقم                                          ازاد كن از بلاي عشقم

مجنون چوحديث عشق بشنيد                                اول بگريست پس بخنديد

از جاي چو مار حلققه بر خاست                           در حلقه ي زل كعبه زد دست

مي  گفت  گرفته حلقه در بر                                كامروز منم چو  حلقه بر در

گويند زعشق كن جدايي                                            ايننيست طريق آشنايي

پرورده عشق شده سرشتم                                       جز عشق مباد سرنوشتم

يارب به خدايي خداييت                                             وان به كمال پادشاهيت

كز عشق به غايتي رسانم                                   كاو ماند اگر چه من نمانم

گرچه زشراب عشق مستم                                  عاشق تر اين كنم كه هستم

از عمر من انچه هست بر جاي                               بستان به عمر ليلي افزاي

مي داشت پدر به حرف او گوش                       كاين قصه شنيد گشت خاموش

داسنت كه دل اسير دارد                                            دردي نه دوا پذير دارد