مقدمه :

در سال 1970  به طور غير منتظره اي شبكه هاي بي سيم در صنعت كامپيوتر گسترش پيدا كردند . دو نوع شبكه ي بي سيم متفاوت وجود دارد :

1- شبكه هاي زير سازي شده (i.e )با دروازه هاي ثابت و سيم كشي شده . bridge ها در اين شبكه ها به عنوان ايستگاه اساسي (پايه) شناخته مي شوند . يك واحد سيار در اين شبكه ها به نزديكترين اسيتگاه پايه ,كه در شعاع ارتباطي خود است , متصل شده و محاوره مي كند. زماني كه متحرك از محدوده ي

ايستگاه خارج مي شود و وارد محدوده ي ايستگاه جديدي مي شود يك hand off  از ايستگاه قديمي به جديد رخ مي دهد و متحرك قادر است در شبكه اي يكپارچه محاوره را انجام دهد . اين نوع شبكه ها همان شبكه ي lan  است.

2-شبكه هاي بي سيم سيار بدون زير ساخت  كه معمولا با نام adhoc مي شناسيم . اين شبكه ها مسير ياب هاي  ثابت ندارند و همه ي نود ها قابليت حركت و اتصال پويا (با روش اختياري ) را دارند . در اين شبكه ها نود ها موظفند به عنوان يك مسير ياب مسير ها را يرلي نود هاي ديگر شبكه كشف و نگهداري كنند . مثال كاربردي شبكه هاي adhoc  در مواقع اضطراري يا رخدادهاي نا گوار است كه همه ي زير ساخت ها از بين رفته است يا در همايش هايي كه 802.11 وجود ندارد .

پروتكل هاي اين شبكه دو نع هستند : 1-table driven         2- on demand